Arnold Edward Trevor Bax (1883-1953), afstammeling van Quakers uit de tijd van Penn (die naar Noord-Amerika emigreerde) was typisch een zoon van het graafschap Surrey, wat het merkwaardig maakt, dat hij zich later voor de Ierse folklore en dichtkunst en de Keltische mythologie ging interesseren en nóg merkwaardiger dat hij zich aanvankelijk muzikaal liet beïnvloeden door Wagner, R. Strauss en Elgar en vervolgens (na een reis naar Rusland in 1910) door Russen als Tsjaikowski. Hij heeft zich zelf eens ’a brazen Romantic’ (een onbeschaamde romanticus) genoemd, waarmee hij zich naast een Sibelius en een Pfitzner plaatste.
Het illustratieve en het programmatische overheerst in zijn orkestwerken, waarvan de kern wordt gevormd door een zevental Symfonieën, die tussen 1922 en 1939 ontstonden; deze zijn technisch zó moeilijk, dat zij maar zelden op concertprogramma’s komen. Bax is in zijn eigen land veel minder geapprecieerd dan zijn generatiegenoten in de Engelse muzikale renaissance, Holst en Vaughan Williams en dat doet enige van zijn vele werken bepaald onrecht aan.