Samuel Barber studeerde aan het Curtis Institute te Philadelphia, voor compositie bij Rosario Scalero. Hij won verscheidene muziekprijzen, o.a. in 1935 de Prix de Rome.
Barbars muziek vindt bij het concertpubliek een willig oor. Hij waagt zich niet aan het experimentele, doch prefereert een goede orkestklank, houdt van een dichterlijke melodiek, zoals in zijn „Adagio for Strings” en heeft zijn ,,Capricorn Concert” — genoemd naar zijn huis aan de Hudson — geschreven naar de structuur van Bach. Hij schreef kamermuziek, liederen — welke hij als goed zanger zelf weet voor te dragen — orkestmuziek, w.o. symphonieën.
In 1937 geschreven en in 1938 door Toscanini ten doop gehouden. Het werk is in dichterlijke stijl gehouden, met een melodiek, waaruit bewondering voor Sibelius’ kunst spreekt.
In 1937 schreef hij zijn eerste orkest-essay, gebouwd op enige eenvoudig aansprekende thema’s. Na een inleidend Andante sostenuto, gaat het weldra over tot een Allegro molto, terwijl het Scherzo een scherpe climax brengt. Het besluit van het werk doet opnieuw de thema’s van het Andante sostenuto horen, als reprise na de doorzichtige en klankvolle doorwerking in de tussen- delen.
Het 2e essay geeft indrukken van Barbers belevenissen in de wereldoorlog; het werd in October 1942 in een reeks van 5 première-uitvoeringen gespeeld. De thema’s zijn strenger van bouw en harder van geestelijke inhoud.
Beide werken kenmerken zich door een bondigheid als de literaire essay.
Symphonieën
De 1e symphonie (1935) is geschreven in één deel. Dit éne deel geeft een synthetische behandeling van een 4 delige klassieke symphonie. In deze Symphonie in één deel, worden drie thema’s bij de aanvang geëxposeerd en in de overige delen doorgewerkt.
De 2e symphonie opgedragen aan de ,,Army Air Force” geeft de indrukken van de heroïsche luchtstrijd weer. In het 2e deel van deze symphonie worden radio-seinen der vliegers in de thematiek benut.