Ralph Vaughan Williams was eerst leerling van Parry en Stanford, daarna van Max Bruch in Berlijn en van Ravel te Parijs. Hier, hij was toen al 37 jaar, vermeide hij zich in het z.g. Franse ‘impressionisme’, doch in zijn werken is daarvan maar weinig invloed te bespeuren, in tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd.
In zijn overwegend beschouwelijke, rustige schrijfwijze (met uitzondering van die der bijna demonische 4e Symfonie!) waarin het melodische de overhand heeft en een neiging tot het scheppen van een mystieke sfeer soms naar voren komt, heeft veeleer het liefdevol verzamelen en bestuderen van het Engelse volkslied een grote rol gespeeld, evenals de karakteristieke elementen van de oude Engelse muziek van de Tudor-tijd tot en met Purcell (1659-1695) zulks hebben gedaan.
Met zijn zeven symfonieën is Vaughan Williams tot onbestreden aanvoerder geworden van de tweede generatie der componisten die de muzikale verheffing van Engeland hebben voortgezet. De Sea Symphony met koor (1910), de London Symphony (1914), de Zesde Symfonie (1948) en de Sinfonia Antarctica met sopraansolo en koor (1952) zijn daaronder het bekendst geworden.
Het laatstgenoemde werk is gebaseerd op de muziek die Vaughan Williams voor de in 1949 uitgebrachte film ’Scott of the Antarctic’ heeft geschreven welke de lotgevallen van de Engelse Zuidpoolreiziger Robert Falcon Scott (1868-1912) bevat.