Het roerige leven van Isaac Albéniz, vol van diepgaande gebeurtenissen, begint in 1860 als hij in Campredón in de Spaanse provincie Catalonië geboren wordt. Over zijn ouderlijk huis en het milieu waarin hij opgroeide is weinig bekend.
Al op vijfjarige leeftijd geeft Isaac zijn eerste pianorecital in Barcelona, een concert dat behalve door de nodige opwinding ook met argusogen door het publiek wordt gevolgd. De pianistische kwaliteiten van hetgeen Isaac doet horen wekken allerlei gevoelens van achterdocht bij het publiek. Van tijd tot tijd wordt een kijkje achter de coulissen genomen om te zien of alles echt wel door die kleine Isaac gespeeld wordt en niet door een slim opgestelde pianist tussen de gordijnen.
Alles in het leven van Isaac Albéniz onderscheidt zich door een onwaarschijnlijk hoog tempo: als negenjarige loopt hij van huis weg en onderneemt een concerttournee door de verschillende provincies van Spanje, waarmee hij meer en meer zijn reputatie als pianospelend wonderkind sterker en sterker maakt en waardoor hij heel Spanje van zich doet spreken.
Tenslotte komt Isaac weer thuis. Hij laat de piano een tijdje rusten en werpt zich met de hartstocht, een Spanjaard eigen, op de avontuurlijke boeken van Jules Verne. Deze maken hem na verloop van enige tijd volstrekt dol. Zijn avontuurlijke neigingen worden weer aangewakkerd. Hij verstopt zich als verstekeling aan boord van een schip met bestemming Porto Rico.
Hij wordt ontdekt en in Cuba aan land gezet, vergezeld van wat handgeld en de beste wensen. Albéniz ziet kans om naar de Verenigde Staten te komen, treedt daar met wisselend succes op en besluit tenslotte als veertienjarige weer in Spanje terug te komen.
In 1874 wordt hij in staat gesteld een studie te gaan volgen aan het Conservatorium van Leipzig. Na een jaar wordt deze studie dank zij een beurs van koning Alfonso XII in Brussel voortgezet.
Ook in België geeft de muziekstudent Isaac Albéniz een serie indrukwekkende concerten. De opbrengst stelt hem in staat zijn vurigste wens in vervulling te doen gaan: een bezoek aan Liszt te brengen en hem voor te spelen. Liszt herkent dadelijk zijn jeugdige bezoeker, en dat niet alleen als pianist. Liszt roemt zijn genialiteit en vooral ook zijn mentaliteit.
Twee jaar blijft Albéniz bij Liszt studeren, de allure van beide mannen leidt tot een grote onderlinge verwantschap. Beiden zijn warmvoelende kunstenaars, beiden voelen zich aan elkaar verbonden door hun bohémien-zijn.
Wanneer Albéniz zijn studie bij Liszt voltooid heeft, vat hij zijn oude beroep weer op: het geven van concerten en dat op de meest virtuoze wijze. Het succes daarvan stijgt tot ongekende hoogte, alhoewel Isaac Albéniz langzaam genoeg krijgt van het reizen en trekken.
Steeds meer wordt de componist in Albéniz wakker, maar het zal tot 1893 duren eer hij in staat is zich financieel onafhankelijk te maken en hij aan zijn verlangen kan voldoen.
Albéniz vestigt zich eerst in Parijs waar het gonst van allerlei nieuwe muzikale inspiraties, later keert hij terug naar zijn geboorteland, waar hij in 1909 sterft.
In de zestien jaar die Albéniz als componist nog beschoren zijn schrijft hij in de laatste driejaar van zijn leven het werk waaraan hij zijn onsterfelijkheid te danken heeft, de Suite ‘Iberia’ voor piano. In dit twaalfdelige stuk blijkt Albéniz’ rusteloosheid tot een einde gekomen te zijn, het is het werk van een gerijpt man die zich tot de kern van de dingen heeft leren bepalen.
De Suite Iberia bestaat uit twaalf felle muzikale beelden gewijd aan Spanje. De veelkleurigheid in dat aantal portretten dat Albéniz in noten schildert is van een bewonderenswaardige echtheid en indringendheid. ‘Iberia’ bevat een aantal hoogst authentieke beelden uit het Spanje zoals zich dat onderscheidt in temperament. Het zijn de feestelijkheden in Sevilla tijdens de viering van Sacramentsdag, de kleurige volkswijken van Madrid en Triana en het landleven buiten Sevilla, waarin de wijn vloeit en de dansen nog authentiek zijn.
Zo worden in Iberia twaalf muzikale beelden opgebouwd die hun weerga niet hebben in uitdrukking, hartstochtelijkheid, directheid en vooral artisticiteit.
Natuurlijk kan men bezwaren aanvoeren tegen de veelheid van noten en het gebrek aan concentratie waarmee Albéniz zijn liefde voor Spanje weergeeft. De strenge zelftucht is Albéniz niet gegeven, zoals later Falla deze zal bezitten en daarmee een wat preciezer beeld van Spanje’s folklore schept. Maar ‘Iberia’ schuimt en bruist, is ontstaan vanuit een heftig bewogen gemoed en is vooral eerlijk.
Hoewel ‘Iberia’ zich ook op het terrein van de opera bewogen heeft, blijft ‘Iberia’ zijn hoofdwerk. Het is een ongeremd Spaans document, waarin de echtheid en de gedrevenheid van de avonturier Isaac Albéniz zich weergaloos uit.