Bazuin, of trombone, een koperen blaasinstrument waarvan de buis zo gewonden is, dat de verschillende stukken evenwijdig aan elkaar lopen, in tegenstelling met de rond gewonden hoorn. De buis van de bazuin is echter veel langer en naar verhouding slanker dan die van de trompet.
Er zijn twee systemen: de ventielbazuin, waardoor men met behulp van drie ventielen de lacunen tussen de boventonen kan opvullen, en de schuifbazuin, waarvan de buis uit twee losse U-vormige delen bestaat, waarvan het ene gedeeltelijk in het andere geschoven kan worden, waardoor de rechterhand de buis zo kan verlengen en verkorten, dat men alle chromatische tonen kan produceren. De bazuin komt voor in verschillende grootten; het meest gebruikelijk is de tenorbazuin in Bes; hiervan kan men met behulp van een stelventiel een basbazuin maken. Wagner heeft in zijn Ring een contrabasbazuin in Bes voorgeschreven.
Het timbre van de bazuin is verwant aan dat van de trompet, doch lager en minder schetterend. Haar heroïek is statiger dan die van de trompet: de bazuin is in Wagner’s Ring het leidinstrument van Wotan. Priester (het koor ‘O Isis’ uit Mozart’s ‘Zauberflöte’) en Rechter (het vonnis in Strauss’ ‘Till Eulenspiegel’) worden door haar het best getypeerd. De hemelse liefde van het pelgrimskoor aan het slot van de Ouverture Tannhäuser is echter door de bazuinen een ietwat aardse zaak. Maar voor de strijdbaarheid van de inzet der finale van Beethoven’s vijfde symphonie worden deze keurtroepen van het koper op het beslissend moment in den strijd geworpen. Het edelst en aangrijpendst klinkt de bazuin in het pianissimo; zij kan dan het heilig geheim van den dood aanduiden: de kerkhofscène uit Mozart’s ‘Don Giovanni’ (II 3) en in het derde bedrijf van Tristan ‘im weiten Reich der Weltennacht’.
Als verkondiger van het laatste oordeel hoort men de bazuin onovertroffen in het recitatief van Mahler’s derde symphonie.
Schönberg heeft in zijn ‘Pelléas und Melisande’ en zijn ‘Fünf Orchesterstücke’ het glissando* op de bazuin bijna onsmakelijk gebruikt. Anders staat het met het vibrato: in symphonie en opera orkest is het niet ‘bon ton’, maar wie eenmaal de vibrerende bazuinsolo heeft gehoord in de afscheidsscène (‘Vergiss mich nicht) uit Weill’s ‘Dreigroschenoper’ weet, dat dit effect direct het hart raakt, mits uiterst spaarzaam gebruikt.
De bazuin is een historisch instrument en was de voorloper van de trompet. Hij bestond uit een ongebogen, lange metalen (koperen) buis, breed uitlopend en was vaak versierd met het vaandel van een burchtheer of ridder. Met een bazuin kunnen alleen natuurtonen gespeeld worden. De bazuin werd gebruikt ter verwelkoming van bezoek, waarschuwing voor/tegen naderende personen. Natuurlijk heeft de bazuin ook militaire doelen gediend: de signalen reveille (opstaan), opstijgen, in galop, ten aanval, terugtrekken en taptoe werden erop geblazen.
In andere talen is er vaak geen apart woord voor bazuin. In het engels heet de bazuin bijvoorbeeld trumpet. In het verleden gebruikte men in het Nederlands nog wel eens het woord bazuin om een trombone aan te duiden, hoewel de trombone bepaald niet beperkt is tot natuurtonen. In het Duits wordt een trombone nog altijd Posaune genoemd.