Er is geen jaartal voor te geven, maar met Chaos en Nyx of Nox (Nacht) moet de Grieks-Romeinse godenwereld eens een aanvang hebben genomen. Niet lang daarna bevolkten zes geslachten spookachtige fantasiewezens het heelal en toen het jaar 2000 v. Chr. in aantocht was aanschouwden de leden van de zevende generatie het levenslicht, waaronder reeds enkele grote, Olympische figuren waren.
Duizend jarenlang vochten de laatsten een gigantische strijd uit tegen hun monsterlijke en titanische voorouders en toen het pleit beslecht was konden de OlympiÙrs een nieuwe orde scheppen ouder leiding van Zeus – een orde overigens, die in twintigste eeuwse ogen wel eens minder goddelijk lijkt dan wenselijk zou zijn!Anderhalve eeuw later kon de legendarische, blinde rondtrekkende, Griekse dichter-zanger Homeros reeds vele avonturen die zij en hun afstammelingen beleefden in Ilias en Odyssee beschrijven.
Weer vier en een halve eeuw daarna gingen o.a. Sophocles en Euripides hetzelfde maar anders doen in hun drama’s Electra, Antigone, Oedipus, Alkestis, Medea, Orestes en Iphigenia. En nog eens vier eeuwen later volgde Vergilius met zijn Aeneis. Maar toen het zover was hadden de Romeinen op hun manier al bezit genomen van de oude Griekse godenwereld, was de klassieke Griekse cultuur – inclusief de muziek – al ver op haar retour en kwam het tijdstip al naderbij, waarop Europa door het Christendom een nieuwe richting zou inslaan.
Een kleine 300 namen telde de Grieks-Romeinse mythologie in die dagen, waarvan vele na ruim tien eeuwen zouden terugkeren in de kunstwerken van de Renaissance en de Nieuwe Tijd; in beeldhouwwerken, schilderijen, toneelstukken, opera’s, operettes en oratoria; maar ook in de namen van sterrebeelden, straten, sportverenigingen en locomotieven, in voornamen van mensenkinderen, paarden, honden en poezen . ..
Het vrijwel onoverzienbare nakroost van de oudsten der Olympische goden, Jupiter en Neptunus, bevolkte daarna het overige deel van de mythologie die duizenden kunstenaars gedurende meer dan 2000 jaar heeft geïnspireerd tot grote daden.
Jupiter, de bliksemende god aller goden, verwekte om te beginnen bij zijn generatie genote Hera (Juno): de mensenverdelgende oorlogsgod Ares (Mars), de vuurgod en Olympische smid Hephaestos (Vulcanus) en de godin van de jeugd en Olympisch nectarschenkster Hebe, later gemalin van Hercules; bij de bekendste aller godinnen van liefde en schoonheid: Aphrodite (Venus); bij Demeter (Ceres), de godin van de vruchtbaarheid: Persephone (Proserpina), gezellin van Hades (Pluto) in de onderwereld; bij de titanendochter Leto (Latona): de tweeling Apollo (god van de poëzie en de muziek) en Artemis (Diana, godin van de jacht); bij de titanide Mnemosyne: de Negen Muzen, waarvan Calliope (de met een schone stem begiftigde) door Apollo moeder werd van Orpheus de grote dichterzanger en lyraspeler en al te verliefde echtgenoot van Eurydice; bij Maia, de achtste dochter van Atlas: Hermes (Mercurius, de god van handel en verkeer en de bode van Zeus), die de vader werd van de fluitspeler Daphnis (de minnaar van het herderinnetje Chloe) en van de bos-, veld- en herdersgod Pan, die met zijn bokspoten, baard, ruige haren en staart, als een soort duivel eenzame reizigers de(panische) schrik op het lijf joeg en in kalmer uren de ’pansfluit’ virtuoos bespeelde; en bij Antiope: Amphion, wiens snarenspel de muren van Thebe als vanzelf deed verrijzen.
En toen kon de muziekgeschiedenis der Oude Grieken beginnen… Met Grieken worden dan bedoeld: alle volken die zich, aardrijkskundig gesproken rond de hele Middellandse Zee en op de eilanden daarin, historisch gesproken allengs in de loop van tweeduizend jaar een politieke en culturele machtspositie veroverden. (’Hellas’ en de ’Hellenen’ worden dan geassocieerd met een bepaalde periode, b.v. de tijd na de Dorische volksverhuizingen.).