BIJ DE INSTRUMENTEN van de Orient springen hun bijzondere eigenschappen het best in het oog wanneer we ze vergelijken met de instrumenten die in het Westen gebruikt worden.
Het eerste opmerkelijke verschil is het enigszins ontbreken van toetsinstrumenten die inderdaad zinloos zouden zijn in een 1-stemmige civilisatie. Daar waar ze vanuit het Westen geimporteerd werden, werd er een averechts gebruikt van gemaakt. De Arabieren bespelen de piano in lege octaven en de Hindoes met losse, lang aangehouden tonen van het harmonium
Het tweede verschil dat in het oog springt is het weinig ontwikkelde stadium waarin de koperen en houten blaasinstrumenten zijn gebleven. De hoorns en de trompetten die nooit in de Oosterse kunstmuziek gebruikt worden, zijn “natuuurlijk” zonder enige klep, schuifje of ventiel. Het oneindig aantal fluiten en rietpijpen hebben open gaten. En terecht: want terwijl men in het moderne Westen waarde hechtte aan een juiste intonatie binnen een strenge gelijke stemming verwachtte het Oosten eerder een buigzame toon, wat bij het fluitblazen in Japan zo ver gaat dat in de elke losse toon wordt “opgetrokken”
Om een zelfde reden worden bij de snaarinstrumenten dikwijls de greeptoetsen weggelaten om een omgehinderd glijden van de vinger op de greepplank mogelijk te maken. Dit is bijzonder opvallend bij de luit – vooral bij de luit met een korte hals – die in de inheemse westelijke orient geen houten blokjes heeft, maar zodra zij in de middeleeuwen in Europa was ingevoerd, onmiddelijk van greeptoetsen werd voorzien.
De strijkinstrumenten staan zowel wat vervaardiging als bespeling betreft, ten zeerste achter bij de violen van het Westen. Op de tokkelinstrumenten daarentegen werd een zeer hoge graad van bespeling bereikt die in de wereld van de blanken slechts door zeer weinig spelers word geevenaard
Het Oosten komt echter een absolute superioriteit toe wat betreft de trommels en idiofonen. Deze wetenschappelijke naam duidt aan dat de intsrumenten uit zichzelf (idio-) een klank produceren (-phoon), zonder een bepaalde spanning zoals bij de trommelvellen of de snaren.
Tot de idiofonen behoort een zeer groot aantal voorwerpen, vervaardigd uit hout, bamboe, steen, glas porselein en metaal, die door stampen, schudden, schuren of slaan tot klinken worden gebracht.
Het westen heeft verschillende ervan overgenomen onder de verkeerde benaming “slaginstrumenten” zoals bijvoorbeelds kerkklokken, gongs, bekkens, xylofoons en een tijd later het smalle rechthoekige roodhouten blok met twee zijdelingse spleten, dat de Chinezen in hun tempels gebruiken
Het slaan van trommels met de blote hand heeft, vooral in india en de westelijke Orient, een perfectie bereikt – zowel wat betreft de techniek als het verschil in timbre en ritmische gecompliceerdheid – die noch Amerika noch Europa – met hun grovere, stokken geslagen manier van trommelen – ooit hebben kunnen evenaren.